Terug
De tweepersoons schommelstoel in de tuin wiegt ons zachtjes heen en weer. In ons gezichtsveld een meisje met witte haartjes, die dansen op de wind. Ze doet een dappere poging om te fietsen op een driewieler. Ze is blij, straalt en vindt het logeerpartijtje leuk. Vanaf de eerste stap die ik in het huis zet, word ik overspoeld door herinneringen en ik snuif ze diep in me op. Ik ben terug van weggeweest, naar het moment dat mijn leven veranderde.
Wij zijn in 2011 en ik zie een handje met vijf vingers, die samen nog geen centimeter breed zijn, mijn vinger omklemmen. Gesloten oogjes, een transparante huid, kwetsbaar. Nog geen pak suiker, maar voor mij vanaf de eerste seconde onbetaalbaar. Ik voel de liefde, de hoop, de kracht en de angst. Het voelt als een soort van thuiskomen, naar het moment waar het allemaal begon. Ik kan het niet loslaten, nog steeds beheerst het iedere dag mijn leven. Ondanks de spannende dag morgen, voelt het goed om terug te zijn. Tijdelijke bewoners spreken ons aan en vragen hoelang wij hier blijven.
‘Eén nachtje,’ antwoord ik.
‘Dat is fijn, dan is het meestal niet ernstig,’ antwoordt de voor mij onbekende man. Ik knik en geef geen antwoord. Ik ben verbaasd over zijn snelle conclusie en vertel hem niet over het Z.I.Z.U. abonnement wat maar niet lijkt af te lopen. Zij hebben hun eigen zorgen met zich mee te dragen en het heeft voor hen geen meerwaarde om de mijne met ze te delen.
Wanneer we papa met heel veel handkusjes hebben uitgezwaaid ga jij in je hotelbedje slapen. Ik pak mijn laptop, waar nog steeds de internet sleutel in staat die ik drie jaar geleden al die maanden heb gebruikt. Alsof ik nooit ben weggeweest. Jij hebt ondertussen hele gesprekken met je knuffels en bent niet van plan om te slapen. Je babbelt en kletst de hele avond door, net zolang totdat ik je uiteindelijk uit je bedje haal. Ik neem je mee op mijn arm en we lopen door het huis waar ik al die maanden zonder jou heb ‘gewoond’ en nu samen met jou logeer. Bijzonder. Je kleine handjes omarmen mijn hals en ik voel me zo dankbaar.
Terwijl de zon langzaam aan het zakken is en de sterren langzaam ontwaken heb ik het gevoel dat er twee voor ons stralen. Eentje speciaal voor jou. Slapen wil je nog steeds niet en wanneer je lekker tegen me aanligt en je vingers om mijn vinger heen klemt zie ik dat ze samen bijna net zo breed zijn als mijn hele vinger.
Wat er ook gebeurt, morgen is morgen. Maar vandaag is het onze dag.