Mei 2014

      Reacties uitgeschakeld voor Mei 2014

Niet mijn dag?

07.00 uur Maandagochtend. Het irritante, zoemende geluid van de wekker galmt door de slaapkamer. Vandaag is de dag, waar maanden op is gewacht. Het antwoord op de vraag: To be or not to be. Wel of geen boekcontract bij een gerenommeerde uitgeverij. Een droom. In december stuurde ik mijn verhaal ‘Bloedrandjes’ in naar de grootste schrijfwedstrijd van Nederland: JouwVerhaal. Ik stopte een stukje van mezelf in mijn verhaal en ik geloofde erin. Begin januari werd ik gekozen als één van de veertig finalisten uit meer dan twaalfhonderd inzendingen. De weken erna was ik euforisch, ik kon de hemel bijna aanraken. Sitting on the top of the World. Daarna ging het mis. Het verlies van mijn biologische vader en mijn ontslag, sloegen mij abrupt van mijn roze wolk. Het geloof in mezelf en mijn verhaal raakte ik onderweg kwijt.

Zodra ik mijn benen uit mijn bed zwaai voel ik het. Dit is foute boel. De wereld draait en mijn maag doet net zo hard mee. In mijn hoofd bewerkt een fanfare orkest fanatiek de binnenkant van mijn schedel. Doorgaan, dit is jouw kans. Kom op beklim ook deze berg. Alles is geregeld: de oppas, mijn jurk en de nieuwe schoenen die al een week smachten om gedragen te worden. Geen killerheels, zoals andere finalisten vol trots op Facebook delen, nee mijn poezelige kuiten hebben een bescheiden hakje nodig. Kijken naar oplossingen en niet naar de problemen, dus pas ik mijn schoenen aan naar wat mogelijk is.

Met een spuugzak voor onderweg, breng ik de kleintjes naar de oppas. Daarna snel terug naar huis en met een overdosis paracetamol duik ik mijn bed in. Mijn hele planning in de war. Geen gelakte nagels, uitgebreide make-up en haarsessie. Slaap is wat ik nodig heb. Na een paar uur doe ik een tweede poging om de wereld aan te kunnen, maar voel me nog beroerder. Je hebt drie maanden op deze dag moeten wachten, kom op doorgaan! Ik steek mijn hoofd onder de douche, maar kan me niet meer staande houden. De wereld wordt zwart en ik kan niet anders dan afzeggen. Wanneer ik manlief aan de telefoon heb, barst ik in tranen uit. Dit was het dan. Mijn kans op.

Dan als bij toverslag, stopt de wereld met draaien. Zal ik dan toch? Een blik in de spiegel toont mij een wit, slap aftreksel van wat ik ooit was. Maar het is genoeg voor wat het moet zijn, besluit ik. Mijn jurk en schoenen zijn er klaar voor, nu ik nog. Hoe lang heb ik nog? Een half uurtje. Dat moet lukken. Een snel telefoontje om vervoer te regelen en vriendin weer op te trommelen en gaan! Binnen een half uur sta ik opgedoft klaar als wit spook om richting Dauphine in Amsterdam te vertrekken. Stijf van de medicijnen en bijgestaan door vrienden kom ik de middag door en voel ik me redelijk. Wat ben ik blij met de lieve mensen in mijn leven. De winnaar ben ik niet, maar de jury (Femmetje de Wind, Marion Pauw, Angela Groothuizen en Susan Smit) weten me te inspireren door hun optreden.

De twee dagen erna hang ik lusteloos op de bank, beroerd te zijn en sluit ik me af van de wereld. Wanneer na twee dagen de zon door een kiertje mijn wangen streelt voel ik me warm van binnen worden. Een intens gevoel van dankbaarheid overheerst. Wat heb ik geleerd van dit project? Dat ik moet vertrouwen op mijn pad dat ik bewandel. Dat ik de hobbels die ik tegenkom te grazen moet nemen en dat ik niet alleen ben. Ik voel me nog meer geïnspireerd om te groeien en me te ontwikkelen in mijn proces als schrijver.

Het boekcontract heb ik niet gewonnen, maar in alle vezels van mijn lijf voel ik mij een winnaar!