It’s a mans world

De scholen zijn weer begonnen. Na zes heerlijke vakantieweken komen ritme en regelmaat terug in ons gezin. Wekkers worden gezet; school, sportjes en clubjes staan aan het begin van een nieuw seizoen. Onze agenda wordt geregeerd door werk, verplichtingen en een abonnement op ziekenhuizen, therapieën en doctoren voor Lotus. Dit alles wordt overgoten met een heerlijke royale saus sociaal leven. Het wordt hoog tijd dat ik aan agenda-bewaking ga doen. Bah, wat een vies woord. Agenda-bewaking betekent nee zeggen, keuzes maken en dat is lastig!

Na een paar weken komen mijn nachtmerries terug. Dromen waarin angst om te verliezen centraal staan. Sinds de geboorte van onze dochter Lotus heb ik deze dromen een klein jaartje mogen dromen en nu zijn ze terug van weggeweest. Dit is voor mij een waarschuwing. ‘Neem gas terug en stel prioriteiten!’ Maar hoe doe je dat? Prioriteiten stellen? Hoe gaat dat dan met je ambities en dromen? Laat je die wegglijden in het bestaan? Nee, Lotus heeft mij geleerd om mijn dromen na te jagen en mijn passie schrijven te volgen. Zij heeft mij bewust gemaakt om mijn hart te volgen. Dus moeders gaat aan de slag en maakt een strakke planning. De planning geeft mij duidelijkheid en structuur. Het zorgt ervoor dat de chaos in mijn hoofdje een klein beetje georganiseerd is.

Vandaag staat voetbal op het schema. Manlief gaat met de oudste zoon mee en ik begeleid Troy naar een uitwedstrijd. Zoonlief is introvert, maar heeft zijn zinnen op het keeper-schap gezet. Van een lieve vriendin krijgt hij een keeper shirt. Zijn tenue maken we compleet met nieuwe keeper-handschoenen. Hij is blij en enthousiast. Het jongetje dat snel in zijn schulp kruipt, voelt zich goed in de rol van keeper. Ik zie hem groeien en dat doet mijn moeder hart bijzonder goed.

Enthousiast gaat moeders met zoonlief en kleine Lotus – in de buggy – naar het voetbalveld. Met veel gemanoeuvreer wring ik me tussen de stoere vaders met zoontjes heen. Wat een contrast, dat kleine roze prinsesje in deze mannenwereld van modder, zweet en stoer taalgebruik.

Maar wij zijn hier voor onze held, onze keeper in spé. Zijn eerste echte voetbalwedstrijd. Naïef als ik ben, ben ik niet voorbereid op het genadeloos afrekenen van mannen (lees: jongens) onder elkaar. Troy concentreert zich op de bal, maar kan niet verhinderen dat hij twee ballen door laat. Hij geeft niet op, blijft zijn best doen en geniet. Naast mij hoor ik een vader ‘klagen’ dat een aantal jongetjes beter kunnen dammen. Langzaam beginnen mijn nekharen omhoog te rijzen.

Vaders besef je wel wat je zegt! De eerste echte wedstrijd van de mannetjes, die nog nooit een officiële wedstrijd hebben gespeeld. Wat verwacht je? Draait sporten niet om plezier en sportiviteit? Ik moet heel hard mijn best om de woorden die zich in mijn binnenste aan het vormen zijn in te slikken. Wanneer ik naar mijn mannetje kijk, zie ik hem stralen. Hij geniet.

Op de terugweg besef ik me dat ik hier niet geschikt voor ben. Ik ben veel te idealistisch. Volgende keer misschien de betreffende vader vriendelijk confronteren? Voetbal is een teamsport, samen sportief strijden. Of misschien moet ik me hier helemaal niet druk om maken en me aanpassen aan de situatie? Ik ben tenslotte een vrouw in een mannenwereld. Waarschijnlijk hoort dit erbij en is er geen ruimte voor emotioneel ‘geleuter’. Ik leer het vast wel en volgende keer zal ik mijn mannetje staan tussen de voetbalmannen. It’s a mans world.