Vakantiestress

Twee weken voor de vakantie:

Een klein gevoel van spanning maakt een kriebelend begin om zich in mijn lichaam te manifesteren. Ik maak alvast een things-to-do en een niet-vergeten lijstje. Waarom de ene een Engelse benaming heeft en de ander niet? Waarschijnlijk omdat de Engelse taal zo ingeburgerd is, dat we Nederlandse woorden onbewust vervangen. Het waarom ontgaat mij nu even.

Eén week voor de vakantie:

Het kriebelende gevoel van spanning heeft zich verveelvoudigd in een ware vloedgolf die door mijn lijf raast. Ik heb duidelijk last van vakantiestress. Met een vouwwagen op pad, brengt veel organisatie met zich mee. Beddengoed, handdoeken, kleding voor zes personen. Alles moet schoon mee! De wasmachine maakt overuren. In het dagelijkse leven heb ik soms het gevoel verslonden te worden door de was, maar keer op keer weet ik de strijd te winnen en deze keer ook. Tussen de bedrijven door ben ik ‘aanwezig’ op mijn werk.

Dag van vertrek:

Fred vertrekt in de vroege uurtjes met Nicole en Tom richting vakantiebestemming. Naar onze Brabantse zuiderburen. Uren later brengt buurvrouw Sylvia mij samen met Troy en Lotus naar het station. Omdat we niet met zijn allen in de auto passen, zijn we opgesplitst in een auto- en een treinteam. Ik heb het gevoel alsof ik explodeer van de spanning. Wanneer we in de trein zitten zal ik me vast kunnen ontspannen. Maar dat valt tegen. De trein is duidelijk niet buggy-proof en op menig station is er geen lift aanwezig.

Directeur van de NS, zou u hier niet eens aandacht aan kunnen besteden? Het comfortabel reizen voor jonge gezinnen?

Veel trap op en af met buggy. Gelukkig dat er zoveel lieve reizigers zijn die een helpende hand uitsteken. Maar als Lotus in de trein haar beroemde hoestaanval inzet om de trein op stelten te zetten: ‘Gaat het goed, mevrouw?’ heeft het hoofdpijn monster me te pakken. Geen kleintje, maar een allesverslindend monster dat flink tekeer gaat. Na een reis van ruim drie uur, blijkt dat we nog drie kwartier moeten lopen naar onze camping. In de vroege avond komen we aan en met een kloppende hoofdpijn kan ik me eindelijk overgeven aan het vakantiegevoel. Achteroverleunend in een stoel, met een heerlijk kopje warme thee verdwijnt het hoofdpijnmonster langzaam uit mijn hoofd. Vakantie!

Dat je in een vouwwagen met vier kinderen boven op elkaars lip zit en de eerste dagen ongelofelijk vermoeid bent, kan de pret niet drukken. Een boek, vele uren ingehaalde slaap en vier dagen later is de spanning eindelijk verdwenen. Ik geniet van het Brabantse landschap, de lange avonden en het lege hoofd zonder verplichtingen.

Soms denk ik aan thuis, aan mijn heerlijk bedje, een wasmachine die dag en nacht voor me klaar staat, de magnetron om het flesje van Lotus in op te warmen en de luxe die zo gewoon is. Dit doet me beseffen hoe goed we het hebben. Waarom kiezen mensen er vrijwillig voor om weken uit een koffer te leven, muizen in de tent te tolereren, op elkaars lip te zitten in een veel te kleine tent, koken op een primitief gasstelletje en omgeven te worden door mensen in vakantiesmoking met witte lichaamsdelen? Omdat het charme heeft, je bent weg uit de dagelijkse sleur en terug naar de natuur. Geen TV die regeert, maar een goed gesprek onder de luifel van de voortent. Doe daar een flinke dosis lachende, genietende kinderkoppies bij, tijd voor elkaar en het feest is compleet. Thuiskomen met een leeg hoofd en opgedane energie zijn het meer dan waard.

Vol energie en plannen, kan ik er weer tegen aan. Ik ben klaar voor nieuw avontuur en uitdagingen.

Ze zeggen niet voor niets: ‘Het mooiste van vakantie is thuiskomen’.